Tijd om weer wat te leren


Afbuiging van licht rond een zwart gat

In 2019 maakte de Event Horizon Telescope een opname van het supermassieve zwarte gat M87 op 55 miljoen lichtjaar (oef!) van ons verwijderd. Hieronder zie je de opname in kwestie:

bron afbeelding: Event Horizon Telescope collaboration et al.

Maar wat zien we nu eigenlijk op die opname? Wat is die zwarte schaduw in het midden? Daarvoor moeten we wat terminologie opfrissen:


Eenvoudig samengevat: een zwart gat is een waarnemingshorizon met straal Rs en in het midden een punt met oneindige dichtheid: de singulariteit.

Klaar? In de simulatie kunnen we zien dat het zwarte gat zo massief is dat het de ruimtetijd sterk verbuigt en dus ook het licht. Licht probeert wel in een rechte lijn te bewegen maar wanneer de ruimtetijd gekromd is kan licht niet anders dan die kromming volgen. Die kromming is zelfs zo sterk dat een deel van het licht aan de achterkant van het zwarte gat belandt.

In de simulatie is de rechte lijn tussen Peetje en de singulariteit is de donderroze stippellijn. Licht dat op deze lijn naar de singulariteit beweegt belandt onherroepelijk in de waarnemingshorizon.

Ook licht dat wat verder van deze as beweegt komt met een boogje in de waarnemingshorizon terecht, maar hoe verder van de as, hoe groter dit boogje is. Tot uiteindelijk op 2,6 keer de Schwarzschildstraal licht niet meer in de waarnemingshorizon belandt maar enkel afgebogen wordt.


Licht op minder dan 2,6 keer de Schwarzschildstraal belandt binnen de waarnemingshorizon. Nu kunnen we geen licht zien dat in de waarnemingshorizon terecht komt en dat is de schaduw die we op de opname zagen: een schijf met als straal 2,6 x Rs.  


Afbuiging van licht rond een zwart gat




simulatie © 2023 Bart Van Bossuyt